ႏွလံုးသားကို ရင္းျပီး ဦးေႏွာက္နဲ႔ ေရးတဲ့ မိခင္တစ္ဦးရဲ႕ စာတစ္ေစာင္

From : http://www.oppositeyes.info/2012/12/blog-post_1404.html

သမၼတၾကီးရွင့္…

ႏိုင္ငံရဲ႕ တာ၀န္ေတြကုိ မအားလပ္ႏိုင္ေအာင္ ထမ္းေဆာင္ေနရတဲ့ သမၼတၾကီးကို အေႏွာက္ အယွက္ ျဖစ္ေစလိုတဲ့စိတ္ မရွိေပမယ့္ ကၽြန္မ ဒီစာကို ေရးလိုက္ မိပါတယ္။ ကၽြန္မဟာ တိုင္းျပည္ အတြက္ ေျခတစ္ ဖက္ စြန္႔ထား သူ ရဲ႕ ဇနီး၊ တိုင္းျပည္အတြက္ အသက္ေပးသြားသူရဲ႕ မိခင္၊ လက္ရွိ တိုင္းျပည္ အတြက္ အလုပ္ အေကၽြးျပဳ ေနဆဲ ေက်ာင္းဆရာမ တစ္ဦးပါ။ ကၽြန္မ အမ်ိဳးသား ေျခတစ္ဖက္ ဆံုးရံႈးခ်ိန္မွာ ရခဲ့ဖူးတဲ့ ေၾကး တံဆိပ္ေလးကို ကၽြန္မ ဂုဏ္ယူ ေက်နပ္ ခဲ့ဖူးေပမယ့္ ကၽြန္မရဲ႕ သားအပါအ၀င္ တိုင္းျပည္အတြက္ ကခ်င္ျပည္ နယ္မွာ အသက္စြန္႕ခဲ့တဲ့ စစ္သည္ေတြ အေပၚ သမၼတၾကီး တို႔ရဲ႕ လ်စ္လ်ဴရႈ ေနႏိုင္မႈကို ကၽြန္မ တကယ္ မခံစားႏိုင္ပါဘူး။

ကၽြန္မတို႔ မိသားစုဟာ စစ္ကိုင္းတိုင္းက ျမိဳ႔နယ္ တစ္ခုမွာ ေနထိုင္ၾကီးျပင္း ခဲ့ၾကတယ္။ ကၽြန္မ အမ်ိဳးသား ဟာ ရွမ္းျပည္ နယ္ေျမာက္ပိုင္းမွာ ေျခတစ္ဖက္ စြန္႔ခဲ့ရတယ္။ ကၽြန္မရဲ႕ သား ငယ္ေလးဟာ ကခ်င္ျပည္ နယ္မွာ အသက္ စြန္႔ခဲ့ရတယ္။ ကၽြန္မရဲ႕ သားငယ္ဟာ အသက္ စြန္႕ျပီး စီးပြားေရး လုပ္ခဲ့ တာ မဟုတ္ ပါဘူး။ တိုင္းျပည္ ျငိမ္းခ်မ္းေရး အတြက္ အသက္ေပးခဲ့တဲ့ အုတ္တစ္ခ်ပ္ သဲတစ္ပြင့္ပါ သမၼတၾကီး။ သမၼ တၾကီး တို႔ အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံဆိုတာ ျဖစ္ေအာင္၊ ကၽြန္မ ကေလးေတြကို သင္ေပးတဲ့ တိုင္းနဲ႔ ျပည္ နယ္ေ တြ ပါ၀င္ တဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံ ေျမပံု ၾကီး ျဖစ္ေအာင္ ေမြးရပ္ေျမ ကို စြန္႔ခြာျပီး အသက္စြန္႔ တာ၀န္ထမ္းေ ဆာင္ေန တဲ့ ျမန္မာႏိုင္ ငံရဲ႕ တပ္မေတာ္ သားေတြပါရွင္။

အသက္ ၂၅ ႏွစ္ ဆိုတဲ့ ကၽြန္မ သားငယ္ဟာ ကၽြန္မအတြက္ေတာ့ ကေလးပါပဲ။ ကၽြန္မ သားငယ္ စစ္ဆင္ေရး တာ၀န္ကို စျပီးထမ္းေဆာင္ကတည္းက ကၽြန္မသားဟာ သူ႔လစာကို မစားခဲ့ရဘူး။ သူနဲ႔ ရြယ္တူ အေပါင္း အသင္းေတြ မိသားစုနဲ႔ အတူေနျပီး ဘ၀ကို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ ရႊင္ ရႊင္ ျဖတ္ သန္းခ်ိန္မွာ ကၽြန္မသား အတြက္ မိသားစု ဆိုတာ တာ၀န္နဲ႔ ရဲေဘာ္ ရဲဘက္ေတြပဲ ျဖစ္ခဲ့ ရတယ္။ သူအရမ္း ႏွစ္သက္တဲ့ ဘုရားပြဲေ တြ ကို ႏွစ္ေပါင္း မ်ားစြာ မိသားစုနဲ႔ အတူ ေပ်ာ္ရႊင္ခြင့္ မရခဲ့ဘူး။ အခုေတာ့ ဒီဘ၀မွာ သူ႔အတြက္ မိသားစုနဲ႔ ျပန္ ဆံုဖို႕ အခြင့္ အေရးကို ဆံုးရံႈးခဲ့ရပါျပီ။

ႏိုင္ငံၾကီးတစ္ခုက စစ္သား တစ္ေယာက္ဟာ စစ္ဆင္ေရး တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ခ်ိန္မွာ အေႏြးထည္ မ လံုေ လာက္ လို႔ သူ႔အေမဆီ စာေရးျပီး မွာခဲ့ဖူးတယ္။ သူ႔မိခင္က အစိုးရကို ဒီအျဖစ္အတြက္ စာေရးေ တာင္း ဆို လို႔ အစိုးရက ေျဖရွင္းခဲ့ေပးရတယ္။ ေက်ာပိုးအိတ္ တစ္လံုးနဲ႔ ရိကၡာ အငတ္ ငတ္ အျပတ္ျပတ္ တာ၀န္ ထမ္းေဆာင္ တဲ့ တပ္မ ေတာ္ သားေတြအတြက္ သမၼတၾကီးတို႔ အစိုးရ အဖြဲ႕မွာ တာ၀န္ မရွိဘူးလို႔ သမၼတၾကီး ယူဆပါလား လို႔ ကၽြန္မ တကယ္ ေမးလိုက္ ခ်င္တယ္။ စစ္သား ဘ၀ကို ျဖတ္သန္းျပီးမွ သမၼ တျဖစ္ လာတဲ့ သမၼတၾကီး တို႔လို လူၾကီး ေတြက တပ္မေတာ္သားေတြ အေပၚ ပိုျပီး ၾကင္နာရမွာ မဟုတ္ ပါဘူးလား။

မာနယ္ပေလာ၊ မဲသေ၀ါ လိုေဒသ မ်ိဳးေတြမွာေတာင္ တိုက္ပြဲတိုင္းႏိုင္ေအာင္ တိုက္ျပီး တိုင္းျပည္ ေအးခ်မ္း ေစခဲ့တဲ့ တပ္မေတာ္သား ေတြဟာ ဘာမဟုတ္တဲ့ ကခ်င္ လက္နက္ကိုင္က်မွ အက်ိဳးမဲ့ အသက္ေပးခိုင္း ခဲ့ရပါသ လား။ ကခ်င္ ထိုးစစ္ရပ္ ဆိုလို႔ ရပ္ထားခဲ့ ရတယ္တဲ့။ ဒါဆို ထုိးစစ္ရပ္ ဆိုတဲ့ ကာလမွာ ကၽြန္မ သား ဟာ ရန္သူ႔ရဲ႕ က်ည္ဆံေအာက္မွာ က်ဆံုးခဲ့ ရတာပါလဲ။ တကယ္ဆို သမၼတၾကီးတို႔ လုပ္တဲ့ ျငိမ္းခ်မ္းေရး သာ စစ္မွန္ ရင္ ဒီအခ်ိန္ ကၽြန္မဟာ ကၽြန္မ သား ျပန္အလာကို ေစာင့္ရင္းနဲ႕ ဘုရားမွာ ဆုေတာင္းေန ရမွာပါ။

ကၽြန္မ အရမ္း ၀မ္းနည္းမိပါတယ္။ စစ္သားတစ္ေယာက္ ျဖစ္လို႔ တိုက္ပြဲမွာ က်ဆံုးခဲ့တဲ့ ကၽြန္မ သားကို ကၽြန္မ ဂုဏ္ယူေပမယ့္ ကၽြန္မသား ေပးဆပ္ရတဲ့ အသက္ဟာ သမၼတ ၾကီးရဲ႕ ထုိးစစ္ ရပ္ဆိုတဲ့ စကားေ ၾကာင့္ ဆို တဲ့ အေတြး ကလည္း ကၽြန္မကို ႏွိပ္စက္ေနပါတယ္။ သမၼတၾကီးရဲ႕ အမိန္႔ကို ကာကြယ္ေရး ဦးစီး ခ်ဳပ္ က နာခံပါ့မယ္ လို႔ ၀န္ၾကီး ဦးေအာင္မင္းက ေျပာခဲ့တယ္။ ဒီလို ကခ်င္ျပည္နယ္မွာ တပ္မေတာ္ မလို အပ္ ဘူး။ ေကအိုင္ေအပဲ လိုအပ္တယ္ ဆိုရင္ ကခ်င္ျပည္နယ္က တပ္မေတာ္ကို သမၼတၾကီး အမိန္႔ထုတ္ျပီး ျပန္ရုပ္ခိုင္း လိုက္ပါေတာ့လား။ ဒါဆို ကၽြန္မ သားလို က်ည္ တစ္ေတာင့္ မပစ္ရဘဲ ေသဆံုးရတဲ့ တပ္မေတာ္ သားေတြ မရွိႏိုင္ေတာ့ဘူး မဟုတ္ လား ရွင္။

အခု ေသဆံုးသြားတဲ့ ကၽြန္မသား အပါအ၀င္ တပ္မေတာ္သားေတြဟာ သူရဲေကာင္းေတြပါ။ သူရဲေကာင္းတို႔ အသက္စြန္႔ျခင္းနဲ႔ တိုင္းျပည္အတြက္ ေပးဆပ္ခဲ့သူေတြပါ။ သမၼတၾကီးတို႔ အျမဲေျပာဆိုေနတဲ့ အေမရိကန္လို ဒီမိုကေရစီ ႏိုင္ငံက စစ္သားေတြ ဗီယက္နမ္ စစ္ေျမျပင္ မွာ ေသဆံုးတုန္း ကေတာင္ အေမရိကန္ သမၼတ က သူ႔မိသားစု ေတြဆီကို ၀မ္း နည္းေၾကာင္း ပို႔ေပးခဲ့ဖူးပါတယ္။ အခုလို ျပည္တြင္း ျငိမ္းခ်မ္းေရး အတြက္ အသက္ ေပးခဲ့ရသူေတြ အတြက္ သမၼတၾကီး ၀မ္းနည္းေၾကာင္း တစ္ခြန္း မေျပာသင့္ဘူး လားလို႔ ေမးခ်င္ပါတယ္။

ကၽြန္မဟာ ကၽြန္မသား ေသဆံုးမႈအတြက္ ၀မ္းနည္းတာတစ္ဖက္၊ ခံျပင္းတာ တစ္ဖက္မို႔ အရူး တစ္ပိုင္း ျဖစ္ေနရ ပါတယ္။ကၽြန္မ မ်က္ရည္ေတြကို ကူမသုတ္ေပးႏိုင္ ရင္ေတာင္ ေနာက္ထပ္ ကၽြန္မလို မိဘေတြ ထပ္ျပီး မရွိရ ေအာင္ သမၼတၾကီး တို႔ ဆံုးျဖတ္ၾကပါေတာ့လို႔ ကၽြန္မ တိုက္တြန္းလိုက္ပါတယ္။

သမၼတၾကီးကို အားကိုးယံုၾကည္လွ်က္။။

Posted in: ေဆာင္းပါး