ဒီလိုနည္းနဲ႔ ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရးတည္ေဆာက္လို႔ ရမတဲ့လား

ဗမာျပည္ရဲ႕ရာစုႏွစ္တ၀က္ေက်ာ္ၾကာ ျပည္တြင္းစစ္ႀကီး စတင္ျဖစ္ေပၚခဲ့တာမွာ ဗမာျပည္စစ္အုပ္စုအဆက္ဆက္ရဲ႕ ေရွးဦး လမ္းေဖာက္သူလို႔ ေျပာရမယ့္ စစ္တပ္အတြင္းက ဗိုလ္ေန၀င္း၊ ဗိုလ္ေမာင္ေမာင္၊ ဗိုလ္ေအာင္ႀကီးစသူေတြရဲ႕ ဆိုရွယ္လစ္ အုပ္စုဟာ အေရးႀကီးတဲ့အခန္းက ပါ၀င္ခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး ဖဆပလ-ပထစအစိုးရေတြရဲ႕ လက္ထက္ တေလွ်ာက္လံုး မွာလည္း သူတို႔ဟာ ျပည္တြင္းစစ္ရပ္စဲေရးကို အျပင္းအထန္ဆန္႔က်င္ၿပီး အျပဳတ္တိုက္ေရး ေႂကြးေၾကာ္သံကို စြဲစြဲၿမဲၿမဲ ဆုပ္ကိုင္ခဲ့့ၾကပါတယ္။
ဗမာျပည္မွာပထမဆံုးၿငိမ္းခ်မ္းေရးေဆြးေႏြးပြဲဆိုတာက ၁၉၆၂မွာ အာဏာသိမ္းခဲ့တဲ့ ဗိုလ္ေန၀င္းက ၁၉၆၃ ခုႏွစ္မွာ ေခၚ ဆိုခဲ့တဲ့ေဆြးေႏြးပြဲ ျဖစ္ပါတယ္၊ အဲဒီတုန္းက ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီအစိုးရက ဒီေဆြးေႏြးပြဲကိုေခၚရတာရဲ႕ေနာက္ခံက
(၁) ၁၉၆၂ခုႏွစ္ အာဏာသိမ္းပြဲဟာ ျပည္သူလူထုက တဘက္ေစာင္းနင္း ၀ွဲခ်ီးမဲေပးခဲ့တဲ့ ဦးႏုရဲ႕ပထစအစိုးရလက္ထဲက အာဏာသိမ္းတာမို႔ တျပည္လံုးကမခံမရပ္ႏိုင္ျဖစ္ေနခ်ိန္ ျဖစ္တယ္။
(၂) ၇ရက္ဇူလိုင္ေက်ာင္းသားသတ္ပြဲလို၊ ရန္ိကုန္ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားမ်ားသမဂၢ အေဆာက္အဦႀကီးၿဖိဳခ်တာလို လူ ထုဆန္႔က်င္ေရးလုပ္ငန္းေတြေၾကာင့္ စစ္အစိုးရဟာ ျပည္တြင္းျပည္ပမွာ အႀကီးအက်ယ္နာမည္ပ်က္ၿပီး အထီးက်န္ျဖစ္ ေနရတယ္။
(၃) ျမန္မာ့ဆိုရွယ္လစ္လမ္းစဥ္ဆိုတဲ့ အသစ္အဆန္းတခုကုိလည္းပြဲထုတ္ေတာ့မွာမို႔ အားလံုးကအထင္ႀကီးမယ့္၊ အာရံု ဆြဲေဆာင္ႏိုင္တဲ့ စတန္႔လုပ္ရပ္တခုလုပ္ျပဖို႔ လိုေနပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ၁၉၆၃ ခုႏွစ္ ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရး ေဆြးေႏြးပြဲဆို တာကို ေခၚဆိုလိုက္တာပါ။
အဲဒီေဆြး ေႏြးပြဲေတြၿပီးသြားတဲ့အခါက်ေတာ့ စစ္အစိုးရအေနနဲ႔ လက္နက္ကိုင္အဖြဲ႔အစည္းတခုက ေခါင္းေဆာင္၂ ဦးကို ရာထူးေပး၊ အခြင့္အေရးေပးၿပီး၀ယ္ယူလိုက္ႏိုင္တာပဲ အဖတ္တင္က်န္ရစ္ပါတယ္။ က်န္လက္နက္ကိုင္ အဖြဲ႔အစည္းေတြ အေပၚေတာ့ ႀကီးမားတဲ့ထိုးစစ္ႀကီးေတြ ဆက္တိုက္ဆင္ႏႊဲခဲ့ပါတယ္။
ဒုတိယတႀကိမ္က ၁၉၈၀-၈၁ တုန္းက ဗကပ၊ ေကအိုင္အိုတို႔နဲ႔ တိုးတိုးတိတ္တိတ္ ေခၚဆိုက်င္းပခဲ့တဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေဆြး ေႏြးပြဲဆိုတာေတြပါ။ အဲဒါကလည္း ဗိုလ္ေန၀င္းတို႔ကဆႏၵရွိလို႔ လက္ဦးမႈယူေခၚခဲ့တာ မဟုတ္ပါဘူး။ တ႐ုတ္က သူ႔တိုင္း ျပည္စီးပြားေရးတြန္းတင္ဖို႔အတြက္ ဗမာျပည္နဲ႔နယ္စပ္တေလွ်ာက္မွာ စစ္တိုက္တာေတြ ရပ္စဲေစခ်င္လို႔ တိုက္တြန္းတာနဲ႔ တ႐ုတ္ေခါင္းေဆာင္ေတြေက်နပ္ေအာင္ ဗိုလ္ေန၀င္းက ဟန္ေဆာင္ေဆြးေႏြးပြဲေခၚခဲ့တာပါ။ ဗကပနဲ႔ ေကအိုင္အိုတို႔က ေတာ့ သူတို႔အေနနဲ႔ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို တကယ္လိုလားေၾကာင္းေဖာ္ျပခ်င္တာနဲ႔ သြားေဆြးေႏြးၾကပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ မဆလ အစိုးရဟာ ဗကပနဲ႔ေဆြးေႏြးပြဲကို တမနက္ပဲေဆြးေႏြးၿပီး ဘာအေၾကာင္းျပခ်က္မွ မယ္မယ္ရရမျပဘဲ ဖ်က္ပစ္ခဲ့ပါတယ္။ ေကအိုင္အိုနဲ႔ေဆြးေႏြးတာကိုေတာ့ ႐ုပ္ျပေကာင္းေအာင္အခ်ိန္ဆြဲထားၿပီး ေနာက္ဆံုးက်ေတာ့လည္း ဘာအသီးအပြင့္မွ မေတြ႔ၾကရဘဲ စစ္ျပန္ျဖစ္ခဲ့တာ ဒီေန႔အထိပါပဲ။
တတိယအႀကိမ္ကေတာ့ ႐ွစ္ေလးလံုးအေရးေတာ္ပံုႀကီးၿပီးလို႔ ၁၉၉၀ ခုႏွစ္ေ႐ြးေကာက္ပြဲလုပ္ေတာ့မယ့္ အခ်ိန္ တ၀ိုက္မွာ ပါ။ အားလံုးသိၾကတဲ့အတိုင္းပါပဲ အဲဒီအခ်ိန္ေလာက္ စစ္အစိုးရအထီးက်န္ျဖစ္တာ ဘယ္တုန္းကမွမရွိပါဘူး။ သူတို႔မွာ အင္အားႀကီးလွတဲ့ အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္နဲ႔ ျပည္သူလူထုႀကီး ကိုရင္ဆိုင္ေနရပါတယ္။ သူတို႔အေနနဲ႔ စစ္မ်က္ႏွာ ေတြအမ်ားႀကီးမဖြင့္ႏိုင္ပါဘူး။ အဲဒီတုန္းက သူတို႔ရဲ႕စစ္အင္အားဟာ အဓိကအားျဖင့္ ဆႏၵျပလူထုကိုၿဖိဳခြဲဖို႔ အရံတပ္အျဖစ္ ထားရွိရပါတယ္။ ဒီလိုအခါမွာ န၀တအစိုးရဟာ “အပစ္ရပ္” လႈပ္ရွားမႈကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ခဲ့ရပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး အဲဒီတုန္းက တိုင္းရင္းသားတပ္ေတြက လမ္းခြဲလိုက္တဲ့ ဗကပကို ေျခကုပ္အသစ္မရေအာင္လုပ္ဖို႔ကလည္း အထူးလိုအပ္ ေနပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္နီးပါးၾကာတဲ့ စစ္လည္းမျဖစ္၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးလည္းမဟုတ္ဆိုတဲ့အေန အထားတခုကို တိုင္းျပည္ရဲ႕ သယံဇာတေတြအဆံုးအ႐ံႈးခံၿပီး တည္ေဆာက္ခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက ဗိုလ္ခင္ၫြန္႔ကို အကူအညီအ ေထာက္အကူေတြ အမ်ားႀကီးေပးခဲ့တဲ့ ဘိန္းဘုရင္ေလာ္စစ္ဟန္နဲ႔ သူ႔သားကို စစ္အုပ္စုက သူတို႔ပိုင္ မူးယစ္ေဆး၀ါးကရ တဲ့ ေငြစကၠဴေတြခ၀ါခ်ဖို႔အတြက္ တျခားလုပ္ငန္းအမ်ဳိးမ်ဳိး လုပ္ကိုင္ခြင့္ေပးတာအျပင္ ျမစ္ဆံု ေရအားလွ်ပ္စစ္စီမံကိန္းအ တြက္ စားေပါက္ေတြဖန္တီးဆုခ်ခဲ့ပါတယ္။
အခု အၿငိမ္းစားဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ဦးသိန္းစိန္ရဲ႕လက္ထက္မွာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေဆြးေႏြးပြဲေတြ ျပန္ေခတ္ထလာပါတယ္။ ဒီတခါ ဟာလည္း သူတို႔ရဲ႕“အေျပာင္းအလဲ” ဇာတ္လမ္းသစ္အတြက္ ႐ုပ္ျပေကာင္းဖို႔လိုအပ္ေနခ်ိန္ ျဖစ္ပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ အေမရိကန္အပါ အေနာက္ႏိုင္ငံေတြရဲ႕ အသိအမွတ္ျပဳဆက္ဆံမႈကို အရမ္းလိုခ်င္ေနခ်ိန္ ျဖစ္ပါတယ္။ ျပည္တြင္းစစ္ကို အႏွစ္ ၆၀ ေက်ာ္ တိုက္လာတဲ့ စစ္တပ္အေနနဲ႔ ဒီစစ္ကိုႏိုင္ေအာင္တိုက္လို႔မရဘူးလို႔ သေဘာေပါက္လာတာကလည္း တေၾကာင္းျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။
အထက္မွာေဖာ္ျပခဲ့တဲ့ စစ္အစိုးရအဆက္ဆက္ရဲ႕ “ၿငိမ္းခ်မ္းေရး” ေခၚဆိုတယ္ဆိုတာေတြကို ျပန္ၾကည့္လိုက္ရင္ စစ္အ စိုးရေတြဟာ သူတို႔ရဲ႕ႏိုင္ငံေရးအၾကပ္အတည္းကိုေက်ာ္လႊားဖို႔၊ ဒါမွမဟုတ္ ျပည္ပအင္အားႀကီးေတြကို မ်က္ႏွာခ်ဳိေသြးဖို႔၊ မီဒီယာအျမတ္ထုတ္ဖုိ႔ိ ”ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေဆြးေႏြးပြဲ” ဇာတ္ခင္းေလ့႐ွိတယ္ဆိုတာကို ေတြ႔ရမွာပါ။ တနည္းေျပာရရင္ ဒီေကြ႔ မ်ဳိးကို ဒီတက္နဲ႔မွ ေက်ာ္လို႔ရတယ္ဆိုတာ စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြေကာင္းေကာင္းသိေနပါၿပီ။ ဗိုလ္ေန၀င္း လက္ထက္ကစလို႔ ျပည္တြင္းစစ္ကို တမင္ေမြးထားတဲ့စစ္အုပ္စုဟာ ေနာင္မွာလည္း ဒီလို “ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေဆြးေႏြးပြဲ” ဇာတ္လမ္းေတြ လိုအပ္ ရင္ လိုအပ္သလို ခင္းေနဦးမယ္ဆိုတာ ေသခ်ာပါတယ္။
ဒီေန႔ကာလမွာ ျပည္တြင္းစစ္ကိုျဖစ္ေပၚေစတဲ့၊ ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရးကိုပ်က္ျပားေစတဲ့ အရာေတြဟာ ႀကံ့ဖြတ္အစိုးရရဲ႕ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒနဲ႔ မတရားသင္းဥပေဒ၊ ပုဒ္မ (၅) တို႔လို ဥပေဒေတြထဲမွာ တည္႐ွိေနပါတယ္။ အဲဒီ ဥပေဒေတြကိုမဖ်က္သိမ္းဘဲ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးတည္ေဆာက္တယ္ဆိုတာဟာ ေရေပၚမွာသဲပံုေစတီတည္သလိုသာ ျဖစ္ပါလိမ့္ မယ္။
ႀကံ့ဖြတ္အစိုးရဟာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေဆြးေႏြးပြဲေတြကိုေခၚဆိုရာမွာ တကယ္တမ္းသာ ႐ိုးသားတယ္ဆိုရင္ တဘက္အင္အား စုေတြကို ၿဖိဳခြဲဖို႔၊ ဥစၥာဓနအခြင့္အေရးနဲ႔ ဆြဲေဆာင္တာ မျဖစ္ဖို႔လိုပါတယ္။ စစ္အစိုးရေတြနဲ႔ “ေဆြးေႏြး” လို႔ အဖြဲ႔အစည္း ေတြအတြင္း ကြဲတယ္ၿပဲတယ္ဆိုတာဟာ ၁၉၆၃-၆၄ခုႏွစ္ေတြကတည္းက ေတြ႔ခဲ့ရၿပီးပါၿပီ။ အခုအခါမွာလည္း တဖြဲ႔ခ်င္း၊ တစုခ်င္း၊ တဦးခ်င္း ပဲ့ထြက္၊ ကြဲထြက္တာေတြ မျမင္ခ်င့္အဆံုး ေတြ႔ေနရပါတယ္။
ဗိုလ္ေန၀င္းရဲ႕ ၁၉၆၃ ခုႏွစ္ ေဆြးေႏြးပြဲတုန္းက ဗိုလ္ေန၀င္းဟာ “လက္နက္ကိုင္တိုက္ခိုက္ေနၾကေသာ ေတာတြင္းအဖြဲ႔ အစည္းအားလံုးသို႔” လို႔ လိပ္မူၿပီး တိုင္းျပည္တနံတလ်ားကို ေဆြးေႏြးပြဲဖိတ္ေခၚေၾကာင္း အတိအလင္းေၾကညာခဲ့ပါတယ္။ ဒါနဲ႔ေျပာင္းျပန္ ႀကံ့ဖြတ္အစိုးရကေတာ့ “ၾကားခံ” လူေတြကတဆင့္ ခိုးေၾကာင္ခိုး၀ွက္လုပ္၊ အေျခအေနတခုေရာက္ရင္ လူ သိ႐ွင္ၾကားေၾကညာ ဆိုတာမ်ဳိးေတြလုပ္ေနပါတယ္။
အဲဒီအခါတုန္းက ႏွစ္ဘက္သေဘာတူညီခ်က္ေတြမ႐ွိေပမဲ့ ႏွစ္ဘက္ဟာစစ္ရပ္ထားသလို ျပဳမူၾကပါတယ္။ ဒီေန႔ ႀကံ့ဖြတ္ အစိုးရကေတာ့ ကခ်င္ျပည္နယ္နဲ႔႐ွမ္းျပည္နယ္ထဲမွာ ထိုးစစ္အႀကီးအေသးေတြကို ရပ္ထားျခင္းမ႐ွိတဲ့အျပင္ ဒီလို စစ္ တိုက္ၿပီး ေဆြးေႏြးပြဲေတြမွာ ဖိအားေပးတာေတြေတာင္လုပ္ေနပါတယ္။
၁၉၆၃ ခုႏွစ္တုန္းက ရန္ကုန္မွာ (၇) ခ႐ိုင္ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရး ဆႏၵျပပြဲႀကီး၊ မႏၲေလးမွာ (၅) ခ႐ိုင္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဆႏၵ ျပပြဲႀကီးေတြကို လူေတြသိန္းခ်ီတက္တာရွိခဲ့ပါတယ္။ ဒါေတြကို ဗိုလ္ေန၀င္းက “ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေဆြးေႏြးပြဲ” ေတြ မဖ်က္သိမ္း မခ်င္း ခြင့္ျပဳထားပါတယ္။ (ေဆြးေႏြးပြဲေတြၿပီေတာ့မွ အားလံုးကို ၀ါးလံုးသိမ္းလိုက္ဖမ္းပါတယ္) ဒါနဲ႔မတူ့ အၿငိမ္းစား ဗိုလ္ ခ်ဳပ္ႀကီး ဦးသိန္းစိန္ကေတာ့ “ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေဆြးေႏြးပြဲ” ေတြလုပ္ေနတယ္ ဆိုတဲ့ကာလအတြင္းမွာပဲ ညမွာအိပ္ေနတဲ့ သံ ဃာေတာ္ေတြ (သူတို႔ထက္ၿငိမ္းခ်မ္းစြာဆႏၵျပတာမ႐ွိ) ကို မီးေလာင္တိုက္သြင္းတာ၊ အနယ္နယ္အရပ္ရပ္က သပိတ္ သမားေတြကို ဖမ္းဆီးႏွိပ္စက္တာေတြလုပ္ေနပါတယ္။
ဗိုလ္ေန၀င္းကစလို႔ ဗိုလ္သိန္းစိန္အထိ စစ္အစိုးရအဆက္ဆက္လုပ္ခဲ့တဲ့ “ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေဆြးေႏြးပြဲ” ဆိုတာေတြမွာ ထူး ထူးျခားျခား တူညီခ်က္ႏွစ္ခ်က္ကေတာ့ ဒီေဆြးေႏြးပြဲေတြထဲမွာ ေထာက္လွမ္းေရးကအဓိက ပါ၀င္ေနတာနဲ႔ အစိုးရဟာ လူထုကိုလံႈ႔ေဆာ္က်င္းပတာမ်ဳိး မလုပ္တာပါပဲ။ တကယ္ေတာ့ ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို တကယ္အလိုလားဆံုးသူဟာ ျပည္သူလူထုေတြပါ။ တကယ္တမ္း ၿငိမ္းခ်မ္းေရးတည္ေဆာက္မယ္ဆိုရင္ သူတို႔တေတြ အင္မတန္၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာ ျဖစ္႐ံုမက တက္တက္ႂကြႂကြ ပါ၀င္ၾကမွာပါ။ ဒါေပမဲ့ စစ္အစိုးရေတြကေတာ့ အဲဒါနဲ႔ေျပာင္းျပန္ လူထုကိုေျခာက္လွန္႔တာ ေတြေတာင္ လုပ္ထားၾကပါတယ္။
၁၉၆၃ ခုႏွစ္ “ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေဆြးေႏြးပြဲ” ဆိုတာနဲ႔ အမ္အိုင္တင္ဦး၊ ၁၉၉၀ ခုႏွစ္ တ၀ိုက္က “အပစ္ရပ္ေဆြးေႏြးပြဲ” ေတြနဲ႔ ဗိုလ္ခင္ၫြန္႔၊ ဒီေန႔လုပ္ေနတဲ့”ျငိမ္းခ်မ္းေရးေဆြးေႏြးပြဲ”ေတြနဲ႔ဗိုလ္ေအာင္မင္း (ဗိုလ္ေအာင္မင္းဟာ တပိုင္းက ေထာက္ လွမ္းေရးအလုပ္ကို လုပ္ေနတယ္ဆိုတာ လူတိုင္းသိၾကပါတယ္)၊ ခြဲမရႏိုင္တဲ့ လက္သည္ေတြလို႔ေျပာႏိုင္ပါတယ္။ ဒါဟာ စစ္အစိုးရဘက္က ႐ိုးသားမႈမ႐ွိတာကိုေဖာ္ျပေနတာလို႔ ေျပာရင္ မမွားပါဘူး။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေဟာင္း သန္းစိန္တို႔အေနနဲ႔ တကယ္တမ္းၿငိမ္းခ်မ္းေရး ေဖာ္ေဆာင္ခ်င္တယ္ဆိုရင္
(၁) တႏိုင္ငံလံုးကို ေၾကညာၿပီးအဖြဲ႔အစည္းအားလံုးနဲ႔ တတန္းတည္းဆက္ဆံလုပ္ကိုင္ပါ။
(၂) ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရးတည္ေဆာက္ရာမွာ ျပည္သူလူထုကို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ တက္တက္ႂကြႂကြ ပါ၀င္ခြင့္ျပဳပါ။ (၃) ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို အတားအဆီျဖစ္ေနတဲ့၊ ျပည္တြင္းစစ္ ဆက္လက္တည္႐ွိေရးအတြက္ အက်ဳိးျပဳေနတဲ့ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒအပါ မတရားတဲ့၊ ႏိုင္ငံေရးလကၡဏာေဆာင္တဲ့ အမိန္႔ဥပေဒေတြကို ဖ်က္သိမ္းပစ္ပါ။ (၄) ကိုယ့္ႏိုင္ငံေရး၊ ဒါမွမဟုတ္ စီးပြားေရး၊ ဒါမွမဟုတ္ သံတမာန္ေရးအၾကပ္အတည္းေတြကို ေက်ာ္လႊားႏိုင္႐ံု တနပ္စား ေျဖ႐ွင္းနည္းေတြနဲ႔ မေျဖ႐ွင္းပါနဲ႔။
ရဲေဘာ္ဖိုးသံေခ်ာင္း
www.naytthit.net

Posted in: ေဆာင္းပါး