သူေတာင္းစားတစ္ေယာက္က ေပးတဲ့သင္ခန္းစာ

ကၽြန္ေတာ္ဟာ ၀ယ္ၿပီးခါစ Levi's ကိုဆြဲၿပီး Shopping Mall ထဲကထြက္လာတယ္..။ အေပါက္၀မွာ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ကို ေစာင့္ေနတုန္း professional သူေတာင္းစားတစ္ေယာက္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေတြ႔သြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ေရွ႕မွာ လာရပ္တယ္..။ သူအဲလို ရပ္လိုက္တာ ေနာက္ဆက္တြဲ ရမယ့္ သင္ခန္းစာ ပံုျပင္ရဲ့ အစျဖစ္လာတယ္။
Market research သင္ခန္းစာတစ္ခုကို တက္လိုက္ရသလိုပါပဲ..။ အဲဒီ သူေတာင္းစားရဲ့ မူရင္း
အဓိပၸါယ္ မေပ်ာက္ရေလေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ အတတ္ႏိုင္ဆံုး ျပန္စဥ္းစားၿပီး သူ႔စကားအတိုင္း ျပန္ေျပာျပပါမယ္..။

"ညီေလးရယ္.....သနားပါကြယ္..။ နည္းနည္းေလာက္ သနားခဲ့ပါ" ကၽြန္ေတာ္လည္း ပ်င္းပ်င္းနဲ႔ အိပ္ကပ္ထဲက အေႂကြေစ့တစ္ေစ့ ထုတ္ေပးလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ သူနဲ႔ စကားေျပာျဖစ္သြားတယ္။ အဲဒီသူေတာင္းစားက အရမ္းစကားေျပာလို႔ေကာင္းတယ္။ ".........ကၽြန္ေတာ္က ဒီဘက္တစ္ေၾကာမွာပဲ ေတာင္းျဖစ္တယ္။ သိလား။ ခင္ဗ်ားကို ကၽြန္ေတာ္ အေစာတည္းက ေတြ႔တယ္။ ဒီShopping Mall မွာ Levi's ၀ယ္တည္းက ပိုက္ဆံမႏွေမ်ာဘူးဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ သိတယ္..............."

ကၽြန္ေတာ္ အရမ္းအံ့ၾသသြားၿပီး ေျပာမိတယ္..."ခင္ဗ်ား နားလည္တာ မ်ားသားပဲ.."
"သူေတာင္းစား လုပ္တယ္ဆိုတာလဲ၊ သိပၸံနည္းက် လုပ္ရတယ္ဗ်"လို႔သူကေျပာတယ္..။
ကၽြန္ေတာ္ေၾကာင္သြားတယ္...။ စိတ္၀င္စားသြားၿပီး သူ႔ကို "ဘယ္လို သိပၸံနည္းက်လဲဗ်၊ လုပ္စမ္းပါဦး"လို႔ ေမးလိုက္တယ္..။
သူက "ကၽြန္ေတာ့္မွာ တစ္ျခား သူေတာင္းစားနဲ႔ မတူတဲ့အခ်က္ ဘာေတြရွိလဲ ခင္ဗ်ား အရင္ ၾကည့္ပါဦး" လို႔ျပန္ေျပာတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ကို ေစ့ေစ့စပ္စပ္ အကဲခတ္လိုက္တယ္။ ဆံပင္ေတြ ရွဳပ္ပြေနတယ္၊ အကႌ်အ၀တ္အစားေတြ စုတ္ျပတ္ေနတယ္။ အရမ္းပိန္တယ္..။ ဒါေပမယ့္ ေပေရမေနဘူး။
သူကကၽြန္ေတာ့္အေတြးေတြကို စကားသံနဲ႔ ျဖတ္လိုက္တယ္..။ "လူေတြက သူေတာင္းစားဆို ရြံၾကတယ္ဗ်၊ ဒါေပမယ့္ ခင္ဗ်ားကၽြန္ေတာ့္ကို မရြံဘူးဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာရဲတယ္..။ အဲဒါက ကၽြန္ေတာ္ တစ္ျခားသူေတာင္းစားေတြနဲ႔ မတူတဲ့အခ်က္ပဲ..။"

ကၽြန္ေတာ္ ေခါင္းၿငိမ့္၀န္ခံလိုက္တယ္။ အဟုတ္ကို ရြံစရာမေကာင္းပါဘူး..။ မဟုတ္ရင္ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္လုိလုပ္ သူေတာင္းစား တစ္ေယာက္နဲ႔ စကားလက္ဆံုက်ေနပါ့မလဲ..။
" ကၽြန္ေတာ္ SWOT (Strengths, Weaknesses, Opportunities and Threats) ခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာနည္းကို နားလည္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ့ ၿပိဳင္ဘက္ေတြၾကားမွာ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ့ strength ဟာ ရြံစရာေကာင္းမေနတာပါ။ Opportunities နဲ႔ Threats ကေတာ့ အျပင္က အေျခအေနေတြပါ။ ဒီၿမိဳ႕မွာ လူဦးေရမ်ားတာတို႔၊ ၿမိဳ႕ရဲ႕အဂၤါရပ္ကို ျမွင့္တင္မွာတို႔ေပါ့ဗ်ာ"
"ကၽြန္ေတာ္ အေသးစိတ္တြက္ခ်က္ဖူးတယ္ဗ်။ ဒီေနရာမွာ တစ္ေန႔ကို လူဦးေရ ေသာင္းဂဏန္းေလာက္ ျဖတ္သန္းသြားလာေနတာ။ ဆင္းရဲတဲ့သူေတြမ်ားတယ္။

ဒါေပမယ့္ ပိုက္ဆံခ်မ္းသာတဲ့သူေတြ ပိုမ်ားတာေပါ့ဗ်ာ.. သီအိုရီအရ ေျပာရရင္ အကယ္၍ ကၽြန္ေတာ္ဟာ တစ္ရက္ကို လူတစ္ေယာက္ဆီက တစ္က်ပ္ပဲေတာင္းဦးေတာ့၊ ၁လကို သံုးသိန္းေလာက္၀င္ႏိုင္တယ္..။ ဒါေပမယ့္ လူတိုင္းက ေပးမွာမဟုတ္ဘူးေလ၊ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္းတစ္ေန႔တည္းနဲ႔ လူအဲေလာက္အမ်ားႀကီးဆီက ေတာင္းဖို႔ဆိုတာ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး.။ အဲဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ ခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာရတယ္၊ ဘယ္ဟာေတြကေတာ့ target customer၊ ဘယ္ဟာေတြကေတာ့ potential customers ဆိုတာေပါ့ဗ်ာ"

သူက တံေတြးမ်ိဳၿပီး ဆက္ေျပာျပန္တယ္.."ဒီဘက္ပိုင္းမွာ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ့ target customers က စုစုေပါင္း ျဖတ္သန္းသြားလာေနတဲ့လူအေရအတြက္ရဲ့ ၃၀ရာခိုင္ႏႈန္းေပါ့..၊ ေအာင္ျမင္ႏိုင္ေျခက ၇၀%ရွိတယ္..။ potential customers က ၂၀% ရွိတယ္၊ ေအာင္ျမင္ႏိုင္ေခ်က ၅၀%၊ က်န္တဲ့ ၅၀%ကေတာ့ကၽြန္ေတာ္ လက္ေလွ်ာ့ဖို႔ ေရြးခ်ယ္လိုက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ သူတို႔နဲ႔ ကံစမ္းေနဖို႔ အခ်ိန္မေလာက္လို႔ "အဲဒါဆို ခင္ဗ်ားရဲ့ customer ကုိ ခင္ဗ်ား ဘယ္လို သတ္မွတ္လဲ" ကၽြန္ေတာ္ ေမးလိုက္မိတယ္..။

"အရင္ဆံုး target customer ကို ေျပာျပမယ္။ ခင္ဗ်ားတို႔လို လူငယ္ေတြေပါ့၊ ၀င္ေငြရွိတယ္။ ရက္ေရာတယ္။ ဒါ့အျပင္ စံုေတြေရာပဲ။ သူတို႔က တစ္ဖက္သားေရွ႕မွာ မ်က္ႏွာပ်က္မခံခ်င္လို႔၊ ရက္ရက္ေရာေရာ ေပးတတ္ၾကတယ္၊ ဒုတိယအေနနဲ႔က တစ္ေယာက္တည္းျဖစ္ေနတဲ့ မိန္းမလွေလးေတြကို ကၽြန္ေတာ္က potential customer လို႔ သတ္မွတ္ထားတယ္..။ သူတို႔က ရွဳပ္ရွဳပ္ယွက္ယွက္ေတြေၾကာက္တတ္ၾကေတာ့၊ အမ်ားအားျဖင့္ ေပးတတ္ၾကတယ္။ အဲဒီ လူအုပ္စု၂မ်ိဳးလံုးကို အသက္ ၂၀ ကေန ၃၀ ၾကားကို ထားတယ္။ သိပ္အသက္ငယ္ရင္လည္း ၀င္ေငြသိပ္မရွိတတ္ၾက ဘူးေလ။ အသက္အရမ္းႀကီးရင္လည္း အိမ္ေထာင္က်ၿပီးေလာက္ၿပီ။ ေငြေရးေၾကးေရး မိန္းမက ထိန္းခ်ဳပ္ေနၿပီ။ အဲလို လူေတြက ဘာမွ ေမွ်ာ္မွန္းစရာ သိပ္မရွိဘူး"
"အဲဒါဆို ခင္ဗ်ားတစ္ေန႔ကို ဘယ္ေလာက္ေလာက္ ရတတ္သလဲ"ကၽြန္ေတာ္ ေမးလိုက္တယ္။
"Monday to Friday ကေတာ့ နည္းနည္း ပါးတယ္ဗ်၊ ၂၀၀ေလာက္ေတာ့ ရတာေပါ့..။ စေန၊ တနဂၤေႏြဆိုရင္ ေလးငါးရာေလာက္ေတာ့ ရတာေပါ့ဗ်ာ"

"အဲေလာက္ေတာင္ မ်ားမ်ား ရလား"
ကၽြန္ေတာ္နည္းနည္း သံသယရွိေနတာ ေတြ႔ေတာ့ သူက ကၽြန္ေတာ့ကို တြက္ျပတယ္..။"ခင္ဗ်ားတို႔လိုပဲ ကၽြန္ေတာ္လည္း တစ္ရက္ကို ၈ နာရီ အလုပ္လုပ္တယ္ဗ်ာ။ မနက္ ၁၁ နာရီကေန ည ၇ နာရီထိ၊ စေန၊တနဂၤေႏြလည္း မနားဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ခါေတာင္းတဲ့ ၾကာခ်ိန္က ၅ မိနစ္ေပါ့။ လမ္းေလွ်ာက္ၿပီး ပစ္မွတ္ရွာတဲ့ အခ်ိန္ေတြကို ႏႈတ္လိုက္ရင္၊ အၾကမ္းအားျဖင့္ ၁ မိနစ္ကို ၁ ေယာက္၊ ၁ က်ပ္ႏႈန္းနဲ႔ရတယ္။ ၈ နာရီဆိုေတာ့ ၄၈၀ ရတာေပါ့။ ၿပီးေတာ့မွ ေအာင္ျမင္ႏိုင္ေျခ ၆၀% (၅၀%+၇၀%)/၂ နဲ႔ ေျမႇာက္လိုက္ရင္ ၊ ၃၀၀ နီးပါးေလာက္ရတာေပါ့။ customer ကို အၿမီးဆြဲၿပီး တစ္လမ္းလံုး ေလွ်ာက္လိုက္ေနလို႔ လံုး၀မျဖစ္ဘူး၊ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ သူသာ ေပးခ်င္ရင္ အေစာတည္းက ေပးၿပီးေနၿပီေလ။ အဲဒါေၾကာင့္ ဇြတ္လိုက္ေနလည္း ေအာင္ျမင္ခ်င္မွ ေအာင္ျမင္မွာကိုး။ အဲဒါေၾကာင့္ အကန္႔အသတ္ရွိတဲ့ အခ်ိန္ေတြကို မေပးခ်င္တဲ့ customer ဆီမွာ မျဖဳန္းပစ္ရဘူး။ ေနာက္တစ္ေယာက္ ရွာတာကမွ ဟုတ္ေသးတယ္။"

ေကာင္းလွခ်ည္လား။ ဒီသူေတာင္းစားမေခဘူးပဲ။ ႐ုပ္နဲ႔ေတာင္မလိုက္ဘူး။
ေျပာတဲ့စကားေတြက ၀ါရင့္ Marketing Supervisor လားက်ေနတာပဲ..။
"ခင္ဗ်ား ဆက္ေျပာပါ။" ကၽြန္ေတာ္ ပိုစိတ္၀င္စားလာတယ္..။ ဒီေန႔ေတာ့ ပညာေတြရၿပီ..။
"တစ္ခ်ိဳ႕က သူေတာင္းစားဟာ ကံကိုမွီၿပီး စားရတယ္လို႔ ေျပာၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အဲလို မသတ္မွတ္ဘူး။ ဥပမာ ေျပာမယ္ဗ်ာ..။ မိန္းကေလးပစၥည္းေတြခ်ည္းပဲ ေရာင္းတဲ့ဆိုင္ေရွ႕မွာ အမ်ိဳးသားေခ်ာေခ်ာတစ္ေယာက္နဲ႔၊ ေကာင္မေလး ေခ်ာေခ်ာေလး တစ္ေယာက္ရပ္ေနရင္ ဘယ္ တစ္ေယာက္ကို ခင္ဗ်ား ေတာင္းမလဲ။" ကၽြန္ေတာ္စဥ္းစားလိုက္ၿပီး၊ မသိဘူးလို႔ ေျဖလိုက္တယ္..။

"ခင္ဗ်ား ေယာက္်ားေလးကို သြားေတာင္းသင့္တယ္။ ေဘးမွာ မိန္းမေခ်ာေလး ရပ္ေနေတာ့၊ သူမေပးဘဲ ေနရမွာ ရွက္လိမ့္မယ္။ ေကာင္မေလးသာ သြားေတာင္းလို႔ကေတာ့ ေၾကာက္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး ေ၀းေ၀း ေရွာင္သြားလို႔ရတာေပါ့။"
"ခင္ဗ်ားကို ေနာက္ဥပမာတစ္ခု ထပ္ေပးမယ္။ တစ္ေန႔က shopping mall တစ္ခု ေရွ႕မွာ ပစၥည္း၀ယ္ၿပီးခါစ ထြက္လာတဲ့ အထုပ္ေတြနဲ႔ မိန္းမငယ္ တစ္ေယာက္ရယ္၊ ေရခဲမုန္႔စားေနတဲ့ လူငယ္ပိုင္း စံုတြဲ တစ္တြဲရယ္၊ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ၀တ္စားထားတဲ့ laptop အိတ္ဆြဲထားတဲ့ လူငယ္တစ္ေယာက္ရယ္ရွိေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ လူတစ္ေယာက္ကို သံုးစကၠန္႔စာေလာက္ပဲ အကဲခတ္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ေကာင္မေလးဆီကို သြားေတာင္းလိုက္တယ္။ သူက အိတ္ထဲက အေႂကြေစ့ ၂ေစ့ကို ႏိႈက္ေပးၿပီး ထူးဆန္းတႀကီးကၽြန္ေတာ့္ကို ဘာလိုသူ႔မွေတာင္းတာလဲလို႔ ေမးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ဟိုစံုတြဲက ေရခဲမုန္႔စားေနၾကတာ၊ ပိုက္ဆံႏႈိက္ဖို႔လက္မအားဘူး၊ ဟို ေယာက္်ားကေတာ့ အရာရွိပိုင္း ကုမၸဏီ ၀န္ထမ္းဆိုေတာ့ အေႂကြမပါေလာက္ဘူး၊ မင္းကေတာ့ ခုမွ ပစၥည္း၀ယ္ၿပီးထြက္လာတာဆိုေတာ့၊ ေသခ်ာေပါက္ အေႂကြပါမွာေၾကာင့္လို႔ ျပန္ေျဖလိုက္တယ္"

ယုတၱိရွိသား! ကၽြန္ေတာ္နားေထာင္ေလ စိတ္၀င္စားေလ ျဖစ္လာတယ္.။
"သိပၸံနည္းက် ေတာင္းရမယ္။ ေန႔တိုင္း ဂံုးတံတားေပၚ သြားထိုင္ေနလို႔ ဘယ္ျဖစ္ပါ့မလဲ။ ဂံုးတံတားေပၚက ျဖတ္ၾကတဲ့သူေတြက အလ်င္စလိုေတြခ်ည္းပဲ။ ဘယ္သူက ဂံုးတံတားေပၚအားယားယား သြားေလွ်ာက္ေနမလဲ။ ေလွကား တက္လိုက္ ဆင္းလိုက္နဲ႔ ေမာကေမာေသး၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ပညာနဲ႔ တန္ဆာဆင္ထားရမယ္ဗ်၊ ဗဟုသုတလိုက္စားတာ လူတစ္ေယာက္ကို ထက္ျမက္လာေစတယ္။ ထက္ျမက္တဲ့သူဟာ အဆက္မျပတ္ ဗဟုတသုတ ရွာမွီးေနမွ လူေတာ္ ျဖစ္လာမွာေပါ့။၂၁ရာစုမွ အလိုအပ္ဆံုးက လူေတာ္ေတြပဲေလဗ်ာ"
"တစ္ခါက လူတစ္ေယာက္ ကၽြန္ေတာ္ကို ေငြငါးဆယ္ေပးၿပီး တိုက္ေအာက္ကေန နီေရ လြမ္းလိုက္တာလို႔ အခါ ၁၀၀ သြားေအာ္ ေပးရမတဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ တြက္ၾကည့္လိုက္တယ္။ တစ္ခါေအာ္ရင္ ငါးစကၠန္႔ေလာက္ေအာ္ရမယ္။ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ခါေတာင္းတာနဲ႔ ညီမွ်တယ္။ ရတာကက်ေတာ့ ျပား၅၀ပဲရတယ္။ အဲဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ျငင္းလိုက္တယ္။"

"ဒီ စိန္းက်ိန္႔ၿမိဳ႕မွာ သာမာန္ သူေတာင္းစားဆိုရင္ တစ္လကို ၈၀၀၊ ၁၀၀၀ ရေအာင္ ေတာင္းႏိုင္တယ္။ ကံေကာင္းရင္ေတာ့ ၂၀၀၀ စြန္းစြန္းရတာေပါ့..။ စိန္းက်ိန္႔ တစ္ၿမိဳ႕လံုး သူေတာင္းစား အေယာက္ တစ္သိန္းမွာ ၁၀ ေယာက္ေလာက္ပဲ တစ္လကို တစ္ေသာင္းအထက္ရေအာင္ ေတာင္းႏိုင္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္က အဲဒီ ၁၀ ေယာက္ထဲက တစ္ေယာက္ပဲ..။ ၿပီးေတာ့ ၀င္ေငြက ၿငိမ္တယ္။ အမ်ားအားျဖင့္ အရမ္းႀကီး အတက္အက်မရွိဘူး။"
မိုက္လွခ်ည္လား။ ကၽြန္ေတာ္ ဒီသူေတာင္းစားကို ေတာ္ေတာ္ ေလးစားသြားတယ္။
"ကၽြန္ေတာ္က ကၽြန္ေတာ့္ကို ကၽြန္ေတာ္ ေပ်ာ္ရႊင္တဲ့ သူေတာင္းစားလို႔ အၿမဲေျပာတယ္။ အျခားသူေတာင္းစားေတြကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို အဲဒါ ပိုက္ဆံမ်ားမ်ား ၀င္လို႔ေပ်ာ္တာလို႔ ေျပာၾကတာေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္က သူတို႔ကို ျပန္ေျပာတယ္။ ခင္ဗ်ားတို႔ မွားေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ေပ်ာ္ရႊင္တက္ႂကြတဲ့ စိတ္ရွိေနလို႔ ၀င္ေငြမ်ားေနတာလို႔။"
အေျပာေကာင္းခ်က္ဗ်ာ

"ေတာင္းတယ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ့္အလုပ္ပဲဗ်။ အဲဒီေတာ့ အလုပ္ကေပးလာတဲ့ ေပ်ာ္ရႊင္မႈေလးေတြကို ခံစားတတ္ရတယ္။ မိုးရြာတဲ့ေန႔ လူသြားလူလာနည္းတဲ့အခါ၊ တျခား သူေတာင္းစားေတြက ညည္းတဲ့သူညည္း အိပ္တဲ့သူ အိပ္ေနၾကတယ္။ အဲလို လုပ္လို႔ လံုး၀မျဖစ္ဘူးဗ်။ စိတ္ထဲကေန ဒီၿမိဳ႕ရဲ႕အလွကို ခံစားရမယ္..။ ညအလုပ္သိမ္းလို႔ အိမ္ျပန္တဲ့အခါ မိန္းမနဲ႔ ကေလးကို ေခၚၿပီး ေစ်းေလးဘာေလးပတ္၊ အစားေလးဘာေလးစားေပါ့၊ ည႐ႈခင္းေလးခံစားရင္း တစ္မိသားစုလံုး ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါးေပါ့..။ အဲလိုဆိုရင္ ဒီဘ၀ အသက္ရွင္ရတာ အဓိပၸါယ္မမဲ့ေတာ့ဘူးေပါ့ဗ်ာ။ အကယ္၍မ်ား လုပ္ငန္းတူေတြ႔လို႔ တစ္ခါတစ္ေလလည္း အေၾကြေလး ဘာေလး ပစ္ေပးလိုက္တာေပါ့။ သူတို႔ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္နဲ႔ ေက်းဇူးတင္စကားေျပာရင္း ထြက္သြားတာကို ေတြ႔ေတာ့လည္း ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္ျမင္ေနသလိုေပါ့"

"ခင္ဗ်ားက မိန္းမနဲ႔ ကေလးနဲ႔?" ကၽြန္ေတာ္အလန္႔တၾကားေမးလိုက္မိတယ္။ လမ္းသြားလမ္းလာေတြေတာင္ ငဲ့ၾကည့္သြားၾကတယ္။
"ကၽြန္ေတာ္မိန္းမက အိမ္ရွင္မ တာ၀န္ကို အျပည့္ယူထားတယ္။ ကေလးက မူလတန္းတက္ေနၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ ဖူထ်န္ ရပ္ကြက္ဘက္မွာ တိုက္ခန္းေလးတစ္ခန္း installment နဲ႔ ၀ယ္ထားတယ္။ ၁၀ႏွစ္ခြဲေပးရမယ္။ ေနာက္ ၆ ႏွစ္ဆို ေၾကၿပီဗ်။ ကၽြန္ေတာ္ ႀကိဳးစားမွျဖစ္မယ္။ ကၽြန္ေတာ့သားေလး ႀကီးလာရင္ တကၠသိုလ္မွာ Marketing Major ယူခိုင္းရမယ္။ ၿပီးရင္ အေဖ့အေမြဆက္ခံၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ထက္သာတဲ့ သူေတာင္းစားျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားခိုင္းရမယ္။"

"လြန္ခဲ့တဲ့ ၅ႏွစ္တုန္းက PROFIBUS ဆိုတဲ့ ကုမၸဏီမွာ Market planning လုပ္ခဲ့ဖူးတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ ၂ ႏွစ္တုန္းကေတာ့ Sales Manager အျဖစ္ promotion ရတယ္ဗ်။ တစ္လကို ၅၀၀၀ နဲ႔ေပါ့..။ အဲခ်ိန္တုန္းက တစ္ေသာင္းေက်ာ္တန္ Samsung Laptop တစ္လံုးကို installment နဲ႔ ၀ယ္ခဲ့တယ္။ တစ္လကို ၂၀၀၀ သြင္းရတယ္။ ေသမလိုရွင္မလိုပဲဗ်ာ..။ ေနာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ စဥ္းစားတယ္။ ဒီလိုသာဆက္သြားရင္ေတာ့ တစ္သက္လံုး လူေမႊးလူေတာင္ ေျပာင္မွာ မဟုတ္ဘူး လို႔။ အဲဒါနဲ႔ အလုပ္ထြက္လိုက္တာ။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဒီၿမိဳ႕ကို ေျပာင္းလာၿပီး သူေတာင္းစားလာလုပ္ေနတာ။
ကၽြန္ေတာ္က အဆင့္ျမင့္ သူေတာင္းစားတစ္ေယာက္ျဖစ္ခ်င္တာဗ်.. "
သူ႔စကားလည္း ဆံုးေရာ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္လႈပ္ရွားစြာနဲ႔ ေျပာလိုက္မိတာက...
"ကၽြန္ေတာ့္ကို တပည့္အျဖစ္လက္ခံႏိုင္မလားဗ်ာ...."


ေမာကၡပညာေရးမဂၢဇင္း

Posted in: စာဖတ္ခန္း